Uiteraard wisten we dat dit sprookje ergens zou eindigen. Maar week na week laten onze spelers zien wat ze waard zijn. Maar hoe zou het eindigen in Sprimont?
Aan elk sprookje komt een einde
Een half uur voor de wedstrijd kwamen we aan in een zonovergoten Sprimont. We zochten een plekje in de tribune vanwaar we een verslag konden maken. Vriendelijke en veel minder vriendelijke blikken wisselden elkaar af. Ergens zag je toch bij de mensen van Sprimont dat er een beetje angst was voor onze binken. Ook voor hen was dit een grote onbekende.
En dan begon de wedstrijd. KFCT leek heel zenuwachtig, Sprimont speelde snel en fysiek voetbal. Slordigheden stapelden elkaar op. Met momenten sneed Sprimont als een mes door boter. Even later 1-0. Met wat geluk kwam KFCT langszij en een groot deel van het stadion ontplofte. Toch best veel binken in die tribune. Meteen naast ons de opmerking: "Ce sont des supporters". Ahja uiteraard. Als wij als verslaggevers geen supporters waren, zouden wij daar dan belangeloos zitten? Nee toch!
Ergens proef je toch wat vijandigheid, wat tekenen van zenuwachtigheid bij ons zuidervrienden.
Toch komen ze verdiend op 2-1. Dan toch wat ontlading bij de thuisfans, toch een opluchting.
Na de rust zien we een heel ander KFCT. Veel druk op de bal, sterker in de duels en vooral minder ruimte tussen de linies. Sprimont komt er niet veel meer uit en KFCT heeft met momenten het betere van het spel. Een aantal leuke combinaties en dan plots de gelijkmaker. Euforie bij onze supporters, euforie bij onszelf. Zou het kunnen? Zouden wij nu ook Sprimont kunnen wippen?
Daarna kabbelde de wedstrijd verder, spanning was er uiteraard ten allen tijde, veel kansen niet meer. In het slot probeerde Sprimont nog wel maar zonder resultaat.
Dan de verlengingen. Zouden onze jongens nog voldoende energie in hun tank hebben? Het verhaal van de verlengingen is kort samen te vatten. Het doel van KFCT werd met momenten belegerd door Sprimont dat de ballen naar voor bleef pompen. Een zeer sterke Horsten behoedde ons voor een vroegtijdige aftocht. En toch was daar nog een groot moment. Een lob van de ingevallen Thomas Haeyen. Prachtig uitgevoerd, jammer genoeg strandend op de lat. Op vijf minuten van het einde van de tweede verlenging had dit het einde geweest voor Sprimont.
Strafschoppen
En dan die loterij. De spanning is te snijden op de tribunes. Hoe zouden de jongens zich nu voelen? Penalty na penalty wordt perfect omgezet. De doelmannen zijn kansloos. Ergens weet je dat het nu elk moment afgelopen gaat zijn. De hoop blijft maar je houdt rekening met het slechtse scenario. In de hoop het beste scenario te krijgen. En dan die laatste misser gevolgd door een enorme ontlading bij het thuispubliek. De schrik zat er bij de veel hoger geplaatste ploeg zeker in. Hiermee hadden ze geen rekening gehouden.
Trots
En ondanks die misser en de daar onmiddellijk opvolgende teleurstelling volgde een moment van trots en fierheid. De zichtbaar enorm ontgoochelde spelers kregen een staande ovatie van de meegereisde fans. Voor mezelf een heerlijk moment om te ervaren. Dat applaus dat spontaan komt. De mix van teleurstelling en trots. Het is zo een gevoel dat je in de sport wel eens meemaakt.
Laat ons vooral denken aan het prachtige parcours dat onze club heeft bewandeld. Overwinningen tegen Heist, Dender en Grimbergen. Een verlies na 120minuten en penalty's met een aantal zeer jonge spelers tegen een ervaren team waarbij de meesten al jaren samenspelen. Laat ons met opgeheven hoofd naar de toekomst kijken en laat ons trots zijn op onze club. Maikel en ik zijn alvast heel blij jullie tijdens deze bekercampagne te mogen voorzien van live commentaren.